In oktober trekt onze reporter langs de kopstukken van de Antwerpse partijen met oog op de gemeenteraadsverkiezingen. Met welgeteld één laatste dag op de teller, neemt hij plaats face à face zittend burgemeester, en voorzitter van de N-VA, Bart De Wever. U neemt uw persoonlijke veiligheid wel heel serieus, mijnheer De Wever. (kijkt ongemakkelijk rond naar de 25 security-agenten die hem met gekruiste armen begroeten en fouilleren) Standaardprocedure. Maar u mag zich ontspannen, hoor. Uw vingerafdrukken nemen we straks wel af. Waarvoor dank. Ik moet toegeven dat ik niet had verwacht hier ooit met u te kunnen tafelen. Het siert u dat u in deze drukke tijden toch een kwartiertje kunt vrijmaken voor een veredelde nepkrant. Veredelde nepkrant? Ik wist niet dat u ook bij De Morgen actief was. (grinnikt) U beledigt ons. Wij verdraaien de feiten niet alleen als het ons uitkomt. Wij doen dat uit principe. Dat siert u op uw beurt. Het is al goed. Na het interview kunnen we nog tongen liggen draaien ad libitum. We komen eigenlijk een appeltje met u schillen, De Wever. Leg deze krantenkop eens uit. (schuift artikel onder neus) Wilt u ons komen opdoeken, misschien? Oderint dum metuant. (grijnst) Gast. Begin niet met uw VTM-latijn. Trouwens, zou u als burgemeester van Antwerpen niet beter Arabisch leren? Dat lijkt ons een stuk beter vertegenwoordigd dan een dode taal. Voor zover we weten telt de koekenstad buiten Brabo geen Romeinen meer. Daar hebt u een punt. ‘Araa kl ‘iinsan yaraa eyb ghyrh wayaemaa ean aleayb aldhy hu fih. Het is niet omdat ik een trotse Vlaming ben dat ik mijn wereld niet ken. Damn, G. Uw street cred stijgt zowaar boven de kathedraal uit. Ik weet goed genoeg wat deze job inhoudt. Links schildert mij steeds af als een monoculturele vijg, gewoon omdat ik geen sushi bij bakken eet, emmers aan frappuccino’s  zuip of een halve dag op een yoga-mat lig te kloten. Maar als het moet, spreek ik de taal van de straat goed genoeg. You feel me?

Over de straten van Antwerpen gesproken, hoe schiet die drugsoorlog op? Houdt u de Antwerpenaar niet onbedoeld aan het – ahem – lijntje? Wij schieten heel goed op, eigenlijk. Ik kan ook maar zo veel doen als burgemeester en moet binnen mijn jurisdictie blijven om onder andere de haven op te kuisen. Daar mag u anders wel werk van maken. Kamal, onze dealer, wacht nu al sinds september op zijn pakjes uit Colombia, maar dankzij die stakende dokwerkers staan wij ondertussen drie weken schoon droog. We need our fix, man. Ik ga doen alsof ik dat niet gehoord heb. Fair enough. Het is een snoeiharde campagne. Links en rechts staan lijnrecht – no pun intended – tegenover elkaar, maar worden mogelijk tot samenwerking veroordeeld. Ziet u uzelf effectief regeren met Groen en/of de sp.a? Misschien zal het wel moeten. Ik hoop van niet. Maar zolang ook zij compromissen kunnen sluiten over een paar details in hun programma, moet dat mogelijk zijn. En wat voor compromissen zoekt u los te weken? Ik vraag niet veel. Mobiliteit, havenzaken, ambtenarij, OCMW, sociale huisvesting, fiscaliteit, drugsbeleid, verdere inzetting van het leger en poten af van de diamantsector. Als ze zich daarover koest kunnen houden, valt er te praten. Redelijk, als altijd. Dan zal ook de toon van de campagne langs alle kanten wat moeten bekoelen. Trekt u zich de persoonlijke aanvallen nog aan? Nee. Ik word al jaren weggezet als gevoelloze tiran. Dat went. Ironisch genoeg zou het ook mijn koude kleren niet raken als ze effectief gelijk hadden. Maar ik blijf een mens. En ik werk mij te pletter voor deze stad. Dus het steekt soms om te lezen dat ik corrupt of harteloos zou zijn. Ik probeer Antwerpen gewoon weer op de kaart te zetten en op de rails te krijgen na jaren wanbeleid.

Was het zo erg? Als we uw klaagzangen moeten geloven, werd u in 2012 burgemeester van Detroit of Mogadishu. En als ik u zeg dat we de hangmatten en kredietkaarten op het Schoon Verdiep moesten bijeenvegen voor ik er mijn bureau geparkeerd kreeg, overdrijf ik amper. En ondertussen maar beloftes maken. Links wil gratis feestjes in de straten, vluchtelingen in elke parochie, riante pensioenen voor chronisch werklozen en dan mag er niets bespaard worden. En hoe gaan we dat betalen? De superrijken en multinationals eindelijk eens naar vermogen belasten? Ik weet niet in wat voor fantasiewereld u vertoeft, maar aan dat soort extremistische praktijken maak ik mijn handen dus niet vuil. Straks stort de hele Antwerpse economie nog in. Dan valt er in heel de stad geen diamant meer te rapen. En geen coke meer te snuiven. Verschrikkelijk. Daar ga ik nogmaals niet op ingaan. U begrijpt in elk geval mijn reservaties wat radicaal-marxistische politieke stuiptrekkingen betreft. Antwerp is open for business. Tenzij de kiezer er terug een volslagen bankroet sossenkot van wil maken, zal de stad blijven groeien en het juiste talent aantrekken. We moeten het u wel nageven dat Antwerpen de laatste jaren aantrekkelijker is geworden voor nieuwkomers, al lijkt dat soms tegen de kar van uw achterban te rijden. Het is sinds kort zelfs mogelijk voor transmigranten om voor burgemeester te gaan. Dat is pas pluralisme. Ik wens Kris dan ook de uitslag die hij verdient. Stel dat u toch het onderspit delft. En een progressieve coalitie de N-VA buitenspel krijgt. Wat gaat u dan in hemelsnaam doen met uw tijd? Terug tijd maken voor mijn gezin en op mijn gezondheid blijven letten. En mij uiteraard in de strijd gooien voor de verkiezingen van 2019. U bent nog niet van mij af. Zolang De Wever kan klauwen, zal hij bijten ook. Ave, Caesar. Atque vale, scurra Atticus. (exit)

In oktober trekt onze reporter langs de zeven voornaamste lijsttrekkers in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. Met vijf kopstukken achter de kiezen, gaat hij langs voor een tête-à-tête met Wouter Van Besien van Groen. Wouter. De man van het moment. De hoop van links. De groene ridder. Twintig procent in de peilingen en niets te verliezen. Doe je je best om niet te glunderen? Helemaal niet. Ik blijf er uitermate kalm bij. We gaan het vel van de beer niet verkopen vooraleer hij ethisch en verdoofd geslacht is. Bam! Alweer een paar honderd centrumkiezers erbij. Jij met je gladde oneliners toch. Hoe blijf je er zo rustig onder? Ik hou mij strikt aan de drie V’s. Vrede. Vertrouwen. En valium. (kapt er nog eentje achterover) En je blijft daarboven in goede conditie. We zien je regelmatig voorbij bollen op je fiets. Onlangs nog door het rood gereden? Nee. Ik hou me vanaf nu braaf aan mijn eigen partijkleur. Misschien is dat verstandiger. Over kleur gesproken, die ga je na zondag allicht moeten bekennen eens de kaarten op tafel liggen. Je blijft de deur die Bart De Wever op een kier zette meedogenloos dichtslaan? Ik denk niet dat onze partijprogramma’s samen door die deur geraken. Het heeft weinig zin om een kil, rechts beleid op te smukken door ocharme wat boompjes te gaan planten. Dan zet ik liever in op een progressieve coalitie. En dan gaan we boompjes planten. Maar de liberalen en christendemocraten sluiten op voorhand de PVDA dan weer uit. Het lijkt wel ploegjes kiezen op de speelplaats. Tegen het moment dat iedereen content is, is de speeltijd gedaan. Er staat dan ook iets meer op het spel dan een potje voetbal onder schoolkinderen. Niet dat het niveau altijd hoger ligt, maar wel de inzet. Na zondag weten we meer.

Strategisch vaag. Je gaat het nog ver schoppen hier in Antwerpen. Toch krijg je de kritiek over je heen een beetje een koele droogstoppel te zijn. Hoe ga je om met dat imago? (kijkt bedenkelijk) Heb je De Wever al eens bekeken? Niets persoonlijks, maar stuur die man naar Antarctica en de poolkappen stoppen met smelten. Da’s nog eens een idee. Wel geniet de burgemeester de reputatie een directe, krachtdadige communicator te zijn, terwijl je het zelf toch vaak wat technischer houdt en misschien wat te geleerde woordenschat gebruikt voor de gemiddelde Antwerpenaar. Dat is een volkomen redundante observatie. Wat? Men zou inderdaad kunnen concluderen dat in deze context van populistische polarisering ikzelf mogelijk opteer voor een oprecht, doortastend en genuanceerd discours gestoeld op accurate feiten en relevante, realistische convicties rond een maatschappijvisie van gelijkwaardigheid en inclusie. Huh? (drinkt rustig van zijn koffie) Als ik je bullshit verkoop, is het tenminste fairtrade. Point taken. Wouter, wat is kort samengevat jouw visie voor een hernieuwd Antwerpen? Eerst en vooral, onze luchtkwaliteit moet dringend worden aangepakt. We begrijpen dat Antwerpen een logistiek kernpunt is, maar als je naar de harde cijfers kijkt, worden we stilaan een gigantische kankerfabriek. Met zwaar ontoereikende arbeidsvoorwaarden. Is dat niet wat overdreven? (hoest nog even wat slijm op) Excuses. Net een half uurtje gaan joggen in het stadspark. Plus, onze kinderen geraken niet meer veilig op school. De jacht op de fietser moet stoppen. Het is tijd om koning auto van de troon te stoten en een circulatieplan zoals dat van Gent te installeren. Een grote crowdpleaser, dat circulatieplan. De uitvoering is misschien niet perfect, maar het principe is pure logica. Onze steden moeten kunnen terugvallen op een efficiënt openbaar vervoer. En ik ben de nonsens beu dat we dat zogezegd niet kunnen betalen. Kijk, ik geef nog liever elke Antwerpenaar zijn eigen elektrische Segway om zo als een totale debiel door de straten te rollen, dan dat we onze eigen longen blijven vergassen. Genoeg is genoeg. Meer groen, minder wielen.

Waarom reageert half Antwerpen daar dan nog steeds zo sceptisch op? Groen scoort voornamelijk bij jongeren en centrumbewoners, maar wat met de rest van het kiespubliek? Het is niet makkelijk mensen te overtuigen om te investeren in de lange termijn. Waarom op een volle tram kruipen als je in eigen auto naar het werk kan? Maar als we het nu niet doen, is er straks geen Antwerpen meer om in de file te staan. Hopelijk geen profetische woorden. Wouter, we gaan stilaan afronden. We hopen voor jou dat de Antwerpenaar zowat alles begint te recycleren, behalve het huidige stadsbestuur. Dat mag voor de verandering bij het klein gevaarlijk afval. Politiek correct sorteren, Antwerpen kan dat! Succes!