POLITIEK – Extreemrechts stemmenkanon Dries Van Langenhove laat zijn functie als parlementslid achter zich. Dat bevestigt na Van Langenhove zelf nu ook een woordvoerder van de Kamer van volksvertegenwoordigers. Toch onthult het parlement in dezelfde verklaring en wel heel andere reden dan reeds gegeven werd: “We vonden maar geen kinderopvang om Dries bezig te houden telkens wanneer hij naar het halfrond besliste te komen.”
“Ook wij kampen met hetzelfde nijpende tekort als de gewone burger”, klinkt het in Brussel. “Je vindt gewoon nergens opvang meer, en al zeker niet voor emotioneel instabiele rakkers met speciale noden zoals Dries. We hebben geprobeerd hem met wat stripboeken en een iPad ergens in de hoek te zetten, maar hij blijft maar zagen en zeuren dat de sessies te lang duren, of dat hij het spreekgestoelte altijd met de anderen moet delen. Dus ja, dat hij maar terug braaf over omvolking begint te bloggen of een tekening van jihadistische transgenderhippies gaat maken. Het parlement is tenslotte geen plaats voor kinderen.”
In een moderne democratie draait het om vervangbaarheid. Kijk naar Oekraïne waar een onvoorbereide soldaat die voor onze vrijheid vecht 4 uur te leven heeft.
Arthur Schopenhauer:
Elke waarheid doorloopt drie stadia. Eerst wordt ze belachelijk gemaakt. Ten tweede wordt ze hevig bestreden. Ten derde wordt ze als vanzelfsprekend aangenomen.
Als het te laat is. Want dan is iedereen Turk.
Er zijn altijd mensen die te veel eer aan me ontlenen, omdat ik mondiaal ben maar toch beperkt in mijn aanwezigheid. (Anderen zoeken juist de eer door veel te reizen, hoewel ze daardoor minder kans maken me tegen te komen.) Dat is niet erg, want de vruchten ervan boeien me al niet zo, maar ik moet het wel compenseren in mijn eigen leven. Tot het te ver gaat, want men gaat ervan uit dat door de eer, een fantoom, een abstractie van mezelf, de concrete verantwoordelijkheid om die te onderbouwen automatisch op mij rust.