BINNENPARKING – De Fransman die een willekeurige vrouw voor een aanrijdende metro wilde duwen is gevat, maar zijn motieven blijven een mysterie. Daar wil de lokale Brusselse politie zich voorlopig dan ook niet over uitspreken. Wel overweegt men een ontradingscampagne op te starten die vrouwelijke passagiers moet waarschuwen voor hun rol in het aantrekken van dergelijk absurd en zinloos geweld.
“Voor alle duidelijkheid: niemand beweert hier dat het slachtoffer iets heeft uitgelokt“, benadrukt een woordvoerder voorzichtig. “We willen haar zeker nergens van beschuldigen, maar op de beelden zie je wel dat deze mevrouw toch wel erg provocerend dicht tegen de sporen aan stond. Dat is uiteraard haar keuze en op zich hebben wij daar geen moreel bezwaar tegen. Maar ja, dat soort houding wordt soms verkeerd geïnterpreteerd en komt dan ongewild uitnodigend over. En dan krijg je problemen.”
Is de bus, tram of metro weer een half uur te laat? Geen probleem. Schaf nu ‘Kust mijn gluten‘, het boek van onze hoofdredacteur aan en laat ons weten dat je denkt. Gooi het alstublieft niet voor een trein. Dat valt niet onder constructieve kritiek en daar wordt echt niemand beter van. Dank u.
Zedendelicten evolueren zich langzaam van je broek uittrekken tot een meer mechanische variant waar het seksuele aspect naar het tweede plan verdwijnt. We kunnen dus wat betreft seksuele misdrijven spreken van een dalende lijn.
Broekzele.
Ik weet trouwens niet zeker waardoor het imago van de Fransman steeds verder achteruit gaat.
Zelfs vluchtelingen riskeren liever hun leven in het Kanaal dan een verblijf in Frankrijk.
Een prestigeslag, hoe de competitie van weleer tussen twee landen verder is geëvolueerd.
Eveneens staat het imago van de vrouw op het spel. Als we de keuze hebben is het schijnbaar in zo’n geval eerder de vrouw als hoer dan de man als verkrachter, de manier waarop de keuze tussen racisme en seksisme vorm krijgt.
Is het heldhaftigheid of intelligentie die men uit de weg gaat.
In de Tweede Wereldoorlog koos Frankrijk toch ook een beetje ‘het beste van twee werelden’ wat betreft beide.
Dit alles kan logischerwijze niet anders uitpakken dan een verbod op alpinopetjes.
Brussel wordt getypeerd door het ambivalente gezegde: als twee honden vechten om een been loopt de derde ermee heen.
Het is typerend voor de EU, alleen buiten Europa hebben ze er een voordeel aan.