POLITIEK – Het leven van een arbeider is zwaar, en daar weet Cédric (34) uit Zwijndrecht alles van. Lange shiften, zwaar fysiek werk en onregelmatige uren waren schering en inslag. En dat aan een bescheiden uurloon met slechte voorwaarden. Tot de magazijnier besloot in therapie te gaan en zijn onderliggende problematiek in de ogen durfde kijken. “Ik leef al jaren als arbeider, maar diep vanbinnen voel ik me een volksvertegenwoordiger.” De opgeluchte man liet zich meteen langdurig thuis schrijven en trekt nu 6.000 euro per maand zonder dat iemand een controlearts op hem kan afsturen.
“Ik voel mij veel beter. Eindelijk leid ik het leven dat echt bij mij past,” vertelt een dolgelukkige Cédric, die zich alleen nog naar de fabriek laat rijden voor plenaire stemmingen en recepties. “Voor de rest zit ik thuis te playstationen en investeer ik mijn absurde loon in vastgoed dat bijna niemand nog kan betalen. En af en toe lanceer ik een blitse start-up om nog eens zwaar op subsidies te cashen. Mijn leven is geen leugen meer. Dit is wie ik ben.”
Wel beseft Cédric hoe fortuinlijk hij is met een omgeving die zijn ware identiteit respecteert en toejuicht. “Maar er zijn nog zo veel mensen zoals ik, die nog steeds vastzitten in een statutair bestaan dat niet strookt met hun diepere zelf. En als parlementariër is het mijn tak daar toch even bij stil te staan alvorens daar geen kloten aan te doen.”
Wie niets doet doet ook niets fout.
Net iets te grofgebekt op het eind om fijne satire te heten. Verder wel plezantven relevant.