BINNENPARKING – De vreselijke wateroverlast die ons land nog steeds teistert legt een aantal pijnlijke kwetsbaarheden bloot, en dan vooral bij defensie, dat maar met moeite kan reageren op de extreme noodsituatie. Tot overmaat van ramp zouden dergelijke scenario’s zich wel eens kunnen herhalen door klimaatverandering. Toch klinkt er ook optimisme, en wordt er luidop gehoopt dat de peperdure F35-vliegtuigen die de regering-Michel bestelde nog een tikkeltje sneller zijn dan de onvermijdelijke teloorgang van de leefbaarheid op aarde.
“Wat we nu meemaken is ronduit dramatisch,” weet ex-minister van Defensie Steven Vandeput (N-VA), onder wiens toezicht ons land 34 Amerikaanse toestellen ter waarde van 15 miljard euro aankocht. “Maar laat ons vooral positief blijven en ervan uitgaan dat de uiterst essentiële en wel afgewogen investeringen die we indertijd gemaakt hebben toch nog voor iets goed zijn, al is het maar om sneller van de Apocalyps te kunnen wegvliegen wanneer deze genadeloos op ons afkomt.”
Vandaag zat ik even thee te drinken bij een kleine rustieke camping met een onverhard landweggetje naar de straat waar misschien 1 auto per dag langskomt. Een van de weinige die er nog zijn, naast de vakantie-getto’s met stalen hekwerk en chip (en daarachter een gesloten cafetaria.) Ik genees zo een beetje van de waanzin en de bewustzijnsvernauwing, van corona. Er loopt een typische moeder achter haar dochter van een jaar of twaalf aan. Ik bedenk me dat alleen vrouwen die van begin af aan het figuur hebben van een moeder kinderen krijgen, want alles is bepaald naar uiterlijk.
Iedereen kijkt achterdochtig om zich heen. De moeder zegt haar waar ze mag spelen. Ze mag nog net op het onverharde landweggetje lopen waar soms een auto stapvoets langs rijdt naar de camping zelf. Ze mag niet op de verharde weg zelf komen.
Maar nu komt het. Ma zegt er komt een poortje aan de weg. Want altijd wordt er geluisterd naar dit soort angstige mensen die zoeken naar warmte en veiligheid; zo maken ze de hele wereld kapot.
Maar de lieve mensen hebben zo hun kansen op overleven nu al met een tienvoud verkleind. Het is een reactie op mijn bewustzijn. (Angst. Bestaat er een ander soort politiek?)
Een paar dagen geleden kwam ik Wilma ook weer tegen die een ‘cadeautje’ voor me had. Waarschijnlijk gewoon een mannenbroek die ze over had. Ze had het er al maanden over, de laatste keer was toen ze op straat langsliep met haar vriendin (die me al eens had gezegd dat ze van over de hele wereld straathonden mee had genomen omdat ze zo van mensen houdt) en ze zich bleef herhalen, op weg naar een restaurant. Ze mailde daarna dat ik de volgende keer echt even moet wachten. Al een paar keer liep ze door.
Ze is net als die vriendin waar ik eens logeerde naast de slaapkamer van haar zus (die veel knapper was). Terwijl ik lag te slapen deed ze luidruchtig alsof ze een orgasme had. Maar zo zijn Amerikanen.
Trouwens tot en met je fiets zijn de commerciële aanbiedingen steeds Amerikaanser, en alsof het gratis is. Om iedere andere leverancier weg te concurreren, terwijl ze je steeds vaker opzadelen met verplichtingen en uitleg over onderhoud waar je geen tijd voor hebt of zin. Een kilometerteller of snelheidsmeter zijn onontbeerlijk voor veel mensen die enkel kijken naar de techniek of naar het asfalt, zoals ze op hun iPhone kijken. Zo ervaren ze zichzelf. Ze hebben nooit om zich heen gekeken. Ze zijn kilometers aan het trekken, het enige wat ze boeit is hun eigen pakkie-an. Ik kreeg pas een nieuwe fiets met een slag in het wiel en daarmee een rukje aan het stuur waardoor ik voortdurend op het ding moest letten of er niets fout ging.
Je krijgt zo vijf of tien jaar garantie als je geen rekening houdt met de verplichtingen.
Ook architecten zijn zo geautomatiseerd. Ik ken een villa met uitzicht op de zee waar de hele dag het nieuws aanstaat met verkeersongelukken of voetbal. Ze kijken nooit naar buiten door de levensgrote glazen wanden. Wel is het uitzicht in de hele wijde omgeving verpest.
De truc is dat je voortdurend bezig bent met hen.
Iedere dag van je leven ben je zo bezig met je fiets.
Ze geven er een dagplan bij voor de rest van je leven.
En alles wat gratis was wordt betalen.
Deze mensen hebben meestal (al het asfalt van) de hele wereld gezien, met hun enorme koolstof voetspoor.