POLITIEK – Wie zich al eens aan het satirische genre waagt krijgt doorgaans vaak te horen dat 2020 een ongeëvenaard topjaar moet zijn. Niets is bij nader inzicht minder waar. Meerdere kolderpublicaties klagen al maanden van de uitzonderlijke werkdruk die het coronavirus met zich mee bracht, en dat is allemaal zonder de grootste stressfactor gerekend: Ben Weyts.
“Op covid waren wij natuurlijk ook niet voorbereid”, vertelt de redacteur van spotsite Het Gedonder van Keulen. “Maar gelukkig konden de meeste van onze schrijvers van thuis uit werken en was er net meer tijd voor wat humoristische maatschappijkritiek. Wisten wij veel dat dat de deur zou openzetten voor het non-stop groteske gezeik van een overbetaalde peuter met grootheidswaanzin. De helft van de redactie zit nu met een burn-out. Nobody signed up for this.”
Ook de Nederlandse collega’s bij De Spalk wagen zich al een tijdje niet meer aan de Vlaamse actualiteit uit bezorgdheid overrompeld te worden door de N-VA’er uit Dworp. “Een politicus met een belangrijke portefeuille die aan dat tempo zo’n heerlijke bullshit blijft verkopen klinkt als goud in onze stiel. Maar als je jarenlang met clowns als Geert Wilders zit opgescheept, weet je gewoon dat zo’n figuren in een eigen satirische wereld leven waar je nooit meer uitgeraakt. Dat hou je niet bij. Nou, mazzel ermee. Wij gaan met antivaxxers lachen. Veel makkelijker.”
De besmettingen vinden veelal plaats in ziekenhuizen dan wel de instanties die daarop zijn geïnspireerd, een vicieuze cirkel. Politiek. De meeste problemen ontstaan van binnen naar buiten. Maar de afstand tussen illusie en bewijs duurt te lang om het door te krijgen. Zo ook met corona, in oorzaak en gevolg, subjectief en objectief: in die afstand ligt het geheugen, de hypocrisie en ook de censuur om u te kunnen beschermen, de medicijnen. Vorm boven inhoud.
Hadden we het over populisme?