STAD – De aanslag op Nederlands journalist Peter R. De Vries, die op het moment van schrijven nog steeds voor zijn leven vecht, zal ook in Antwerpen nog lang nazinderen. Zo dadelijk geeft burgemeester Bart De Wever (N-VA) een persconferentie over de nood aan een nog hevigere ‘War on Drugs’, maar onze reporter kon alvast de essentie van De Wevers boodschap optekenen: “De enige manier om de georganiseerde misdaad te bekampen is iedereen die nog maar een jointje rookt over exact dezelfde kam te scheren”, luidt de strategie.
“We moeten hier een duidelijk pad durven kiezen”, laat de burgemeester alvast in zijn kaarten kijken. “Het monopolie van de drugskartels op deze illegale activiteiten moet gebroken worden, en dat kan alleen door elke occasionele druggebruiker recht in hun armen te duwen. Dat levert niet alleen een duidelijker mensbeeld op, maar ook geeft het ons tien tot twintig keer zo veel doelwitten om op te mikken als we de grote vissen blijven mislopen. Zelfs een puber die net iets te lang aan alcoholstift ruikt zouden we zo probleemloos en onherroepelijk de marginaliteit in kunnen jagen, en die kans laten we dagelijks liggen. Hoe sommigen dat niet willen inzien ontgaat mij volledig.”
Er stond een groepje voor me, met wat meisjes erbij. Ik zat. Er waren een paar, iets oudere mannen, wel stoere lui die vaak toespelingen maken er eentje te neuken, vooral als ze even om de hoek kijken. Een tenger grietje, dat het meest extravagant gekleed is, doet daar het meest aan mee. Een van de zwervers kreeg een banaan van haar, en soms haalt ze een ijsje, de andere, mogelijk net als de ander met paardenstaart, en ook een zwerver is wat verlegener en staat soms een uur te wachten en met zijn iPhone te klooien om een interessante opmerking te kunnen geven. Hij durft ze niet te corrigeren behalve over racisme als er ‘twee verschillende groepen zijn’, zo werd kennelijk wel de verkoop bevorderd.
Het enige meisje dat er een beetje aantrekkelijk uitzag stond vlak voor me te blowen. Ze was blond en had een fijn gezicht en een leuk figuur. Ik zag na één trekje haar hele gezicht opzwellen en haar ogen stonden bol als bij een koe, zonder enige uitdrukking. Het was de eerste keer. Ze hield zich goed om niet uit de toon te vallen. Een paar weken later zag ik haar in het voorbijgaan. Haar hele gezicht was van banaliteit vervuld, en haar figuur was weg. Ze was geaccepteerd.
We zijn allemaal heel emotioneel, professioneel.
Markt.
Diego werd wakker. Vloekende en tierende. Hij moest pissen zei hij, en besloot het dan maar in een plantenbak te doen.
Om dit soort dingen te vermijden hebben ze in de VS en Canada al helemaal geen pleinen, omdat het de enige plek is waar alle soorten mensen komen.
Ze hebben daar niet 1 procent sociaal bewustzijn, enkel de kerk.
De rest is privacy en veiligheid.
De enige manier om mensen te ontmoeten is door een ongeoorloofde relatie.
Aangezien er geen markt is in de VS, is de vrije markt zo essentieel voor hen.
Ze kennen enkel abstracties.
Als ze moeten plassen, moeten ze geopereerd worden.
Ik zat met iemand te praten. Ik zei laat ik hem maar niet wakker maken. Hij zei heb ik gesnurkt?
Het was mijn schuld.
We hadden het een keer over LGBT en genderneutraal, zittend plassen.
Hij zei dat hij ook altijd zittend plast, hij wilde het natuurlijk voor de meisjes opnemen.
Ik heb dat uit hun hoofd gepraat.
Ik probeer die mensen een beetje op te voeden.
Ik zei ‘sta op, sta op’.
Stand up like a man. Nature.
Op dat moment kwam E eraan. Een opgegeven geval, zeg maar, die ik helemaal opnieuw heb opgevoed. Hij was ook een nietsnut, en je ziet het, hij hoort bij de hogere klassen. Hij loopt nu met de mooiste vrouwen rond.
Vandaag zat Diego weer op dezelfde plek. Ik kwam langs en luisterde op een afstand naar een saxofoniste die daar stond te spelen. Ik gooide wat kleingeld in haar koffer. Hij begon te dansen op straat. Toen ging hij even weg, kwam terug en gooide er ook wat geld in, ze had al heel wat. Ze speelde heel mooi. Hij ging erop af, en bleef wat in de buurt, hij was vol lof en gaf haar tussen de nummers allerlei opmerkingen die ik niet kon thuisbrengen. Op een gegeven moment legde ze haar saxofoon weg, en weer was hij vol bewondering, nu voor het instrument. Ik hoorde hem vragen of ze hier vaker komt. Ze reageerde tamelijk kort. Ze begon in te pakken en nam haar spullen mee.
Ik dacht hij heeft haar weggejaagd. Ik werd gecorrigeerd dat zij ook niet helemaal oké is. Even later stond de rap aan. De meisjes uit de buurt kwamen eraan, en gingen bij hem zitten. Even later kwam de politie. Gezien mijn eerdere ingeving, dat ze niet oké was, concludeerde ik nu dat de musicienne aangifte had gedaan. Eerst vertrokken de meisjes die er kennelijk niet bij konden en toen Diego zelf.
Heden ten dage zijn jazzmusici ook geen underground meer, ze hebben een sjieke opleiding aan het conservatorium gehad. Bovendien had ze waarschijnlijk een vergunning om gewoon geld te verdienen. Twee keer kwamen er nog andere agenten kijken, zowel te voet als met een busje. Al eerder kreeg ik, door kennissen, een hekel aan muziek.
Terwijl ik daar nog zat kwam er in dezelfde sfeer een Turk langs met een minne opmerking.
Diego arriveerde twee minuten na mij. Een vriendin had me net gezegd liever niet te veel geassocieerd te worden met hem. Hij was al zijn papieren kwijtgeraakt, een jongen van een jaar of tien op een mountainbike kwam vragen hoe het met hem ging. Diego vroeg naar de andere zwerver die even later langskwam. Diego zei: “Asociaal. Meestal komt hij even hier kijken.” Hij belde op zijn smartphone iemand voor een slaapplaats. Hij had twee nachten niet geslapen zei hij. Een man in een rolstoel kwam eraan met zijn hond aan een lijn. De zwervers communiceren af en toe met een paar van die mensen, bijna even geïnteresseerd als in de meisjes bedacht ik me nu. Ze hielden er nu allebei afstand van, ik vroeg me af wat er mankeerde. Het aardig uitziende meisje droeg een korte broek en ze had het met een vriendin over school. Ze riep de zwerver die ze nu blijkbaar kende (die trouwens toch geen paardenstaart had), maar hij liep verder. Toen ik wegging zat hij wat verder alleen op een bankje. Diego zei niets tegen de meisjes, en zij zeiden ook niets tegen hem. Dat is de macht van de media.
Professioneel emotioneel.
Diego was weer op zijn vertrouwde plek. Ik word al als een van hen beschouwd, helaas. Ik was hiervoor al min of meer gewaarschuwd. Hij kwam langs op een oude e-bike die hij had gekregen, maar draaide zich een paar meter verder om en kwam naast me zitten. Hij zei je bent ergens anders gaan zitten. Hij had tranen in zijn ogen omdat hij twee dagen geleden voor het eerst zijn zoon van 18 had ontmoet, die hem had omhelst.
Zijn vrouw droeg een spiraaltje, maar was toch zwanger geworden. Zijn zoon was te vroeg geboren. Een couveusekind. Mogelijk is de vader gestraft. Ik vraag dat soort dingen niet na. Hij vertelde me ook dat hij ‘die vrouw’ waar hij soms wat verderop mee zit te praten af en toe neukt. Hij keek me aan of ik haar herkende. Ik deed natuurlijk alsof. Anders krijg ik nog meer te horen. (Maar, nee.)
Een kennis van me had een boek geschreven waarin met de vooroordelen ten gunste van vrouwen werd afgerekend. Hij heeft het niet overleefd.
Diego moest morgen naar de politie gaan navragen over de verloren papieren, onder andere van zijn Mercedes. Zijn zus had ook 20.000 euro van zijn bankrekening afgehaald van de 100.000 die er op stond.
Hij had een hekel aan geld.
Iets in me zei dat hij een dief is. Naast me stond op een drukke plek een elektriciteitshuisje dat hij open wilde sleutelen om zijn e-bike op te laden. Ik zei doe dat nou niet want dan krijg ík de schuld.
Van onze misdaadverslaggever.
Van een lezer.
Diego waar jij over vertelt, komt ineens boven in mijn gedachten. Een apart verhaal. Eens heeft hij me midden in de nacht gebeld namens een toenmalig vriendinnetje van me.
…
Jaren geleden had ik een vriendinnetje X. Ze werkte voor me en we gingen samen vaak stappen, ook zelfs samen op vakantie naar Spanje.
Om een lang verhaal kort te maken, zij gebruikte veel drugs. BLOWEN ETC.
Op een gegeven moment werd het mij te veel en heb ik een einde aan onze vriendschap gemaakt.
Toen kwam ze dat ik te weinig vakantiegeld had overgemaakt.
Lief, zoals ik ben, heb ik toen een aanzienlijk bedrag overgemaakt.
Ik hoorde via via dat ze kennis had aan een man (Diego).
Hij moest van haar (denk ik) mij bellen omdat zij over dat bedrag belasting moest betalen, wat ik dan moest doen.
Hij belde me, via haar, meerdere malen midden in de nacht.
Alle twee knetter stoned!
Helaas is X later dood in haar badkamer gevonden.
Daar heeft hij niet mee te maken hoor.